The Isle of Mannar

Terwijl we met shampoo onze kleding staan te wassen -in een verkalkt emmertje van het guesthouse- kijken we terug op mijn, nogal bijzondere, 31e verjaardag. We zouden onszelf schone was cadeau doen op deze mooie dag, maar vanwege het vollemaansfeest is de wasvrouw vrij.

Het was sowieso al best een gedoetje om hier te komen. Goedgelovig als we zijn waren we op het station van Anuradhapura op de trein naar Colombo gezet. We waren afgeleid door van alles en nog wat, zoals een snackverkoper in de trein die met zware last voorbij rende. Hij had ons blijkbaar wel gezien want op de terugweg remde hij af: 'hello madam, hello ma'am!' en racete weer door. Ook verkneukelden we ons nog over ons low budget-succes, 25 euro bespaard door stiekem tempels te bekijken vanuit de bosjes, en hoe leuk de rit ernaartoe was met tuktuk-chauffeur Sadinda en zijn hipsterbaard. Na een half uur bekroop ons toch een onbestemd gevoel en besloten we even op het kompas te kijken. Het gevoel klopte, we gingen zuidwaarts in plaats van naar het noorden. Op een verlaten stationnetje hebben we twee uur gewacht op de volgende trein terug. Het was zo'n station uit een Western waar stilte heerst en tumble weeds voorbij waaien. Na acht uur reizen in plaats van de geplande twee, kwamen we aan bij Baobab Guesthouse. Een goed gekozen naam, maar daarover straks meer.

Al in het vliegtuig maakten we een duidelijke deal: Floor is dolfijnentrainer van beroep en ik helikopterpiloot. Met het idee: dan ben je ook even écht vrij. Tot nog toe ging dat prima en hebben we niet hoeven zusteren. Na een heerlijk verjaardagsontbijt wandelden we naar de haven om de werkende vissers gade te slaan. We vroegen of we ook even in de vishal mochten kijken, maar daar werd nogal vaag op gereageerd. Vreemd, want meestal zijn ze zo trots als een pauw om ons de vangst van de dag te laten zien. Toch mochten we naar binnen en snapten meteen waarom ze ons eerst niet wilden doorlaten. Tussen de stapels vis lag een man te stuiptrekken. We waren meteen helikopterpiloot en dolfijnentrainer af. Het leek een epileptisch insult dus we verrichtten wat handelingen en riepen wat bevelen die door de omringende menigte direct werden uitgevoerd. Toen de man na een paar minuten buiten bij zat te komen, werden zelfs mijn handen gewassen en hervatten we, enigszins verbouwereerd, onze wandeling.

Deze leidde naar de ruïne van het fort dat de Portugezen in 1560 bouwden en de Nederlanders renoveerden in 1695. Na wat kiekjes in de nog herkenbare gevangenis en selfies met lokale toeristen zongen we een koloniaal Wilhelmus op de rand van het fort. Zusters én patriotten.

Een andere toeristische trekpleister op Mannar is de Baobab Tree, een jaartje of 700 geleden gebracht door de Arabieren. De boom heeft een omtrek van 19,5 meter. Zou best wel eens indrukwekkend kunnen zijn. Onderweg trok echter een soort sportevenement onze aandacht. We liepen het veld op, maar wilden eigenlijk meteen weer weggaan, want het leek een 'men only'-evenement. We waren echter al gespot: come, come! Sit, sit! Een beetje opgelaten namen we plaats op de met testosteron gevulde tribune en werden meteen belaagd door een groepje basisschoolboys dat ons maar wat interessant vond. Ze wilden op de foto en mijn nieuwe beste vriend had zijn oog laten vallen op mijn zonnebril. Uit het niets verschenen er ineens twee glazen met vers fruitsap en voelden we ons eregasten. Dit gevoel werd bevestigd toen me werd gevraagd of ik de match wilde openen. Maar natuurlijk! Leek me wel leuk, even op het fluitje blazen. Helaas was dat niet genoeg en zei de scheids: 'some words?' Iedereen keek me hoopvol aan en ik baalde van het gebrek aan voorbereidingstijd dus stamelde iets over dat ze ondanks de warmte hun beste beentje voor moesten zetten en eindigde met een duidelijk: 'FAIR PLAY!' Dit leek me iets dat Louis ook zou zeggen. Na applaus en high fives met de beide teams blies de scheids zelf op het fluitje en kon de wedstrijd beginnen. Ze vonden het jammer dat we niet bleven, maar we hadden de boom als excuus.

We hadden weer eens te hoge verwachtingen... Er stond wel een ijscoman met Für Elise uit zijn speaker, want een eeuwenoude boom leek hem vast een goed selling point. Oh ja, want er kunnen 40 volwassen mannen in de stam staan. Wow.

De verjaardagslunch was ook feestelijk. We vonden een tentje dat aan al onze eisen voldeed. De ober kon zich dat niet voorstellen.
O: we have only rice and curry
F&M: (wild knikkend) yeeesss!
O: but only vegetarian
F&M: (wild knikkend) yeeesss!
O: you want spoon?
F&M: (tikje gediscrimineerd voelend) noooo!

De middagactiviteit bestond uit een tuktukritje van 15 km naar een Hindoestaanse tempel. Het ging ons meer om het ritje, maar een mooie kleurrijke gopuram (tempelpoort) kan ons ook wel behagen. De chauffeur sprak geen Engels en had geen idee waar we heen wilden, maar hij was vastberaden dit ritje aan te nemen. Gelukkig had hij een bevriende chauffeur die ons wel begreep, dus na wat getolk konden we toch vertrekken. De, doorgaans dus kleurrijke, gopuram oogde wat te vaak gewassen. Vaal is denk de beste omschrijving. We ontdeden ons traditiegetrouw van onze slippers en gingen toch even naar binnen. De gebedsruimte was in een schuur en daarachter lag een bouwput, want de tempel werd blijkbaar gerenoveerd. Wel werden we warm onthaald door een van de projectleiders van de renovatie en bleken we oud-dorpsgenoten te zijn. Hij kwam uit Mahabalipuram, waar wij stage liepen in 2008. Zoiets schept een band. Hij noemde dingen die wij dan wel moesten kennen en wij knikten enthousiast, maar hadden werkelijk geen idee waar hij het over had. Hij leidde ons vol trots over de bouwplaats en we hadden spijt dat we onze slippers braaf hadden uitgedaan, al waren stalen neuzen en een Village People-helm meer op hun plaats geweest. Toen het weer ongemakkelijk lang begon te duren, zeiden we dat we nu echt moesten gaan en stuitten we buiten op zo'n 25 mannen met ontbloot bovenlijf. Het hoort bij een ritueel maar toch was het lollig, zeker toen ze ook foto's van elkaar namen en Floor er vrolijk tussen ging staan. We wilden beleefd blijven en niet te hard lachen. Dat lukte natuurlijk maar half want deze situatie was echt om te gieren. Floor en haar 25 ieniemienie Chippendales.

Nog hikkend van de lach reden we weer in de tuktuk terug over een soort van afsluitdijk naar het eiland. We stopten nog even bij een bull cart race. Levensgevaarlijk racen met ossenwagens en een menigte met rap smeltend softijs aan de zijlijn. Lekker verwaaid kwamen we weer aan bij ons guesthouse. Floor had kaarsjes gekocht in de vorm van een 3 en een 1 en die mochten in mijn parata die avond. It was a happy, happy birthday.

Dan wil ik nog van de gelegenheid gebruik maken wat mensen te bedanken. Allereerst Floor voor de slingers en kaarsen, feestelijke sfeer en coachende rol tijdens het vissersincident. Daarnaast de mensen van Apple voor het voorzien van de iPhone van een kompas, we gaan ook snel van de waterpas gebruik maken. En als laatste het meisje van het winkeltje op het verlaten station omdat ze zo hoopvol zei: 'Thank you, come again.'