De prinsessen en de moord op de kikker

We laten het noorden van de ham achter ons en trekken langs de oostkust naar Trincomalee. Daar hebben we een kamer geboekt in Victoria Inn. Terwijl we wachten op de manager, die van de andere vestiging moet komen, rusten we uit van een niet al te enerverende treinreis. Geen medereizigers, geen mooi uitzicht, kortom saai. Kadira heeft zich per tuktuk naar ons toe laten brengen en komt ons vol berouw het nieuws brengen dat onze kamer overboekt is. Floor accepteert dit vrolijk, ik accepteer dit duidelijk mokkend. Dat resulteert in dat Kadira zijn uiterste best doet het ons naar het zin te maken en ons zelf een kamer laat kiezen. We gaan er duidelijk op vooruit, een kamer met eigen badkamer in een hostel direct gelegen aan het strand. Toch blijf ik nog wat mokken, want onze good cop/bad cop- act lijkt zijn vruchten af te werpen. We worden als prinsessen behandeld. Kadira en ik kunnen het nu prima met elkaar vinden en zijn zelfs Facebook-vrienden.

In Trincomalee trotseerden we weer hete tegels om op blote voetjes de grootste Hindu-tempel te aanschouwen. Deze was zeker rode voetzolen waard! We aten verse mango's, bezochten de vismarkt (incidentloos dit keer) en namen af en toe een frisse duik in zee. Eindelijk kregen we onze voeten weer schoon! Na een dagje de toerist uithangen, denken we vaak lekker bijgekleurd te zijn, maar komt dit kleurtje er onder de douche grotendeels weer af. Na een bus- of tuktukrit komen er hele bakken zand en stof van onze gezichten. Het leven van de backpacker is zwaar. Des te meer genoten we van het uitzicht over het felblauwe water in de baai en de door Kadira bereide verse vis. We vierden zelfs een klein verjaardagsfeestje mee van de zoon van een van de werknemers van het hostel. Hij werd zeven en wist niets van de surprise party. Dat moet toch leuk zijn, een terras vol oude, blanke, halfnaakte mensen die voor je zingen. Hij keek dan ook niet al te blijverrast en leek zo snel mogelijk te willen verdwijnen, maar moest natuurlijk onder toeziend oog van alle toeristen zijn kaarsjes uitblazen. De druk was voelbaar. We werden allemaal getrakteerd op een stuk mierzoete roze taart, een glas mierzoete cola en een mierzoete banaan. Genoeg suikers om in een ruk naar India te kunnen zwemmen.

Na drie dagen Trinco trekken we verder zuidwaarts naar Batticaloa, tof gezegd Batti. Daar is weer een VOC-fort, de rode draad in onze reis. We betrekken een schattige bungalow en dopen het park en de lagune eromheen Mosquito Paradise. Op gehuurde fietsen verkennen we de omgeving en bezoeken het door de tsunami van 2004 getroffen gebied. Die heeft duidelijk zijn sporen achtergelaten. De overlevenden zijn niet meer teruggekomen, de overheid heeft het land opgekocht om resorts te kunnen bouwen. Een treurig gebied met een heftige geschiedenis, een naargeestige sfeer en een verpeste toekomst. De avonden brengen we door in Mosquito Paradise met onze nieuwe Engelse vriend Morgan, die we leerden kennen in Trinco. Hij staat aan het begin van een anderhalf jaar durende trip en we konden hem trots onze favoriete reistip meegeven: lage verwachtingen!

Nu zijn we in Polonnaruwa en naderen we de titelverklaring van mijn verhaal. Toen we hier gisteravond onze kamer betrokken, bleek dat we de verkeerde accomodatie de naam Mosquito Paradise hadden gegeven. Na een stuk of acht muggen met de hand om het leven te hebben gebracht, besloten we dat we met grover geschut moesten komen. We hadden de spray al eerder benoemd tijdens het terugdenken aan onze avonturen in India. De Spray. De insectensprays onder de insectensprays. In Europa verboden, maar hier bij iedere Blokker verkrijgbaar. Ik vroeg een van de jongens erom maar hij leek het -zelfs na 'pssjt pssjt'- niet helemaal te begrijpen. Terwijl wij plannen maakten om zelf een spray te gaan kopen, kwam hij aanlopen met de, door ons zo geliefde, zwart-rode bus. Blijdschap en opluchting alom. Met een gevoel van nostalgie liep ik de kamer in, nam een flinke teug adem en gaf de hele kamer een chemische behandeling. Ook de badkamer moest eraan geloven. Al sprayend liep ik achteruit de kamer uit en durfde op de gang pas weer adem te halen.
Nieuwsgierig openden we na het diner de kamerdeur en troffen daar een slagveld aan. Muggen op de vloer, op de bedden, op de klamboes en op de tassen. Ook de badkamervloer was een groot muggenkerkhof. Ik stond de massamoord met trots te bewonderen tot Floor naast me haar handen over haar oren deed. Dat betekent dat ze ergens van schrikt. "Een kikker!" De lezers die mij kennen, weten dat dit een situatie is waar ik mij niet graag in bevind. Ik was dus ook snel weg uit de badkamer. De kikker bleek echter geen gevaar meer te vormen, want lag -volgens Floor, ik had hem niet eens gezien, want had nogal haast om weg te komen- voor Pampus. Zielig creperend, met de pootjes omhoog, op z'n rug. Ook amfibieën zijn niet veilig voor De Spray. Als een held op sokken ben ik toch maar wat stoere mannen gaan halen om het beestje te verwijderen. "A frog? How big?" "Eh.. I don't know.. I didn't see it." Grinnikend en gewapend met een stukje krant kwamen de heren (wel met z'n tweeën) de dames in nood te hulp. Van de kikker hebben we niets meer vernomen, maar de hele hotelstaf leek er de volgende ochtend wel van te weten. Misschien omdat het een kikker betrof van drie centimeter.

Ik schrijf dit vanaf een ligbed naast het zwembad van onze op een na laatste bestemming, Mosquito Massacre Paradise. Het waait behoorlijk, dus af en toe schrikken we ons wild van een kokosnoot die uit zijn boom valt. Een helm zou geen overbodige luxe zijn, maar daar gaat je haar zo slecht van zitten. We nemen het ervan onze laatste dagen. Net terug van de spa zitten we er glimmend en ontspannen bij. We hebben meteen maar even onze wenkbrauwen geëpileerd dus zijn al bijna backpacker af. De spa stond nog op onze lijst want onze reisgids vertelt ons dat Ayurveda echt bij Sri Lanka hoort. Ja, dan moet je wel. We hebben ons dus laten masseren met fris geurende, kruidige oliën. De massage van Floor was wat eerder klaar en ze werd meegenomen. Ik hoorde iets piepen en kraken dus keek naast me. Geen Floor meer te bekennen. Ik trok snel de conclusie. Er was geen deur, dus daar kon het gekraak niet van zijn. Wel was de klep van de kist in de hoek nu gesloten. Het uiterlijk van de kist hield het midden tussen een doodskist en een middeleeuws martelwerktuig, maar aangezien ik niemand had horen schreeuwen en de spa verbonden is aan een groot resort, besloot ik me over te geven aan mijn hoofdmassage. Gelukkig kwam er na tien minuten een bezwete, maar blije Floor uit de kist, die me ervan verzekerde dat het echt niet eng was. Ik was blij te merken dat er aan de achterkant van de kist een opening was en dat mijn hoofd buitenkists bleef. Druipend van het zweet werd ook ik na tien minuten bevrijd uit de kist, of zoals zij het noemden, het stoombad. Ik trof Floor in de kabouterkleihut die uit Archeon leek te komen en doorging voor sauna, en zag aan haar Bob de Rooij-kapsel dat ook zij een flinke kwak vette olie in haar haren had gekregen ten behoeve van de hoofdmassage. Hopend dat de dames van de spa ook in het bezit waren van een goede douche, zweetten we nog even verder. De douche was net als de rest heerlijk en als herboren kwamen we glimmend en ruikend maar eucalyptus en munt weer naar buiten.

Toch nog wat glibberig liggen we op onze strandstoelen aan het discozwembad van het "resort" en kijken we terug op een fantastische trip. We hebben zo genoten van de mensen, de geuren, kleuren en smaken van Sri Lanka. Wat ons betreft de mooiste en lekkerste ham ter wereld.