Beach!
Door: Manon
Blijf op de hoogte en volg Manon
20 Januari 2012 | Cambodja, Preah Seihanouk
Vorige week zijn we de hectiek van Pnom Penh ontvlucht naar Kampong Som. Toeristennaam: Sihanoukville. Jelle-en-Manon-naam: strand. Een plek waar je maar een paar dagen van plan bent te blijven en er opeens bijna een week zit. Maar genieten is het motto en dat doen we hier, dus blijven we. Ongestoord op het strand liggen is er niet bij, want Sihanoukville heeft twee gezichten. Op het eerste oog het prachtige, toeristische strand met bedjes, parasols, cocktails, lekker eten en jetski’s met bananen. Terwijl de toeristen daar liggen te zonnebaden, strompelen en kruipen de landmijnslachtoffers tussen de stoelen door om hun pet op te houden. Hun kroost loopt er ook rond om armbandjes, nootjes, fruit en vuurwerk te verkopen. Heel ongemakkelijk om zo te liggen luieren met een biertje in je hand wanneer er iemand langskomt die geen handen heeft om een biertje vast te houden en dus ook geen mogelijkheden heeft om te werken. We kozen ervoor iedere dag twee mensen wat geld te geven, na vijf dagen heb je dan ongeveer iedereen gehad. Ze zijn allemaal vriendelijk en bedanken je, ook als je niets geeft. Ook zit het strand vol met vieze, oude, trieste Westerse mannetjes die met een veel te mooi Cambodiaans meisje aan hun hand over de boulevard paraderen.
De tweede dag huurden we een scooter en scheurden de grote rotonde met de gouden leeuwen op. De verhuurder waarschuwde voor vertrek nog dat we een bekeuring zouden krijgen zonder helm, maar het aangeboden exemplaar kon niet vast en stonk naar het zweet van de 48 voorgaande gebruikers. We gokten het erop, maar na 200 meter mochten we al bij oom agent op het stoepje komen. We kregen een waarschuwing en een boete van (hou je vast) 2 dollar. We betaalden met een glimlach en keken vervolgens collega agent na die vrolijk zonder helm op zijn motor wegreed. Het gaat ze duidelijk niet om de veiligheid: een kapotte helm voldoet en alleen de bestuurder hoeft er een te dragen. Welkom in corrupt Cambodja. De tocht was het in ieder geval waard en we hebben het binnenland goed bekeken.
Dag drie spendeerden we met de Cambodiaanse vissen, daar waren er niet al te veel van, maar het koraal was adembenemend. De Engelse tuin was er niets bij. We konden dus weer een prachtige, nieuwe lokatie toevoegen aan ons duikerslogboek. ‘s Avonds raakten we tijdens het eten aan de praat met de ober. Jelle bedankte hem voor het zeer welkome biertje met “thank you man, you’re a legend”. En de jongen reageert: “how do you know? A lot of people call me a legend!” Reden daarvoor is dat hij in zijn vrije tijd, even buiten Sihanoukville, mensen bezoekt die wonen op de vuilnisbelt! Hij vertelde ons erover, liet foto’s zien en gaf ons verhalen geschreven door andere toeristen die met hem mee waren gegaan. Hij gaf aan dat we de volgende dag met hem mee konden om zelf de mensen daar te kunnen helpen en te bekijken wat hij voor hen betekent. Zo gezegd, zo gedaan.
Vanmorgen om 9.00 uur stapten we in de tuktuk om naar de plaatselijke markt te gaan om daar eten in te slaan voor de mensen op de dump en het ‘weeshuis’ dat is gebouwd voor kinderen die daar zijn weggehaald. Na een ritje van ongeveer 30 kilometer kwamen we aan op een grote, smerige vuilnisbelt, waar allemaal vuurtjes smeulden om het vuil te verbranden. Het stonk er behoorlijk en er zaten ontelbaar veel vliegen. We waren wel wat voorbereid door de foto’s maar schrokken van wat we daar aantroffen. Een klein dorpje tussen het afval, zonder water, zonder hygiëne. De mensen kwamen meteen naar de auto en verzamelden zich daar om daarna vol dankbaarheid het eten van ons aan te nemen. Kippenvel... In het weeshuis hadden de kinderen het al beter, ze hadden wc’s, douches en ze krijgen daar de gelegenheid om naar school te gaan. Het is de bedoeling het handjevol kinderen dat nog op de vuilstort woont zo snel mogelijk ook naar de opvang te brengen en ze daar te leren voor zichzelf te zorgen en zo meer kans hebben op een betere toekomst. Het was een verdrietige, maar bijzondere ervaring.
‘s Middags begaven we ons weer in de ‘normale’ wereld, waar de tuktuk-chauffeurs je om de oren vliegen: “Tuuuuktuuuk siiiir?” “No, thank you!” “You want weed?” “No, thank you!” “’Cause I have...” We chillden nog wat uurtjes op het strand en in de zee, want het is voorlopig weer even uit met de strandpret. Morgenochtend begint om 7 uur onze 12 uur durende busrit naar Kratie (nee, niet Kroatië). In het noorden schijnt de natuur prachtig te zijn en zijn zeldzame dolfijen te spotten (in de rivier dan). Is ook lang niet gek, toch?
De tweede dag huurden we een scooter en scheurden de grote rotonde met de gouden leeuwen op. De verhuurder waarschuwde voor vertrek nog dat we een bekeuring zouden krijgen zonder helm, maar het aangeboden exemplaar kon niet vast en stonk naar het zweet van de 48 voorgaande gebruikers. We gokten het erop, maar na 200 meter mochten we al bij oom agent op het stoepje komen. We kregen een waarschuwing en een boete van (hou je vast) 2 dollar. We betaalden met een glimlach en keken vervolgens collega agent na die vrolijk zonder helm op zijn motor wegreed. Het gaat ze duidelijk niet om de veiligheid: een kapotte helm voldoet en alleen de bestuurder hoeft er een te dragen. Welkom in corrupt Cambodja. De tocht was het in ieder geval waard en we hebben het binnenland goed bekeken.
Dag drie spendeerden we met de Cambodiaanse vissen, daar waren er niet al te veel van, maar het koraal was adembenemend. De Engelse tuin was er niets bij. We konden dus weer een prachtige, nieuwe lokatie toevoegen aan ons duikerslogboek. ‘s Avonds raakten we tijdens het eten aan de praat met de ober. Jelle bedankte hem voor het zeer welkome biertje met “thank you man, you’re a legend”. En de jongen reageert: “how do you know? A lot of people call me a legend!” Reden daarvoor is dat hij in zijn vrije tijd, even buiten Sihanoukville, mensen bezoekt die wonen op de vuilnisbelt! Hij vertelde ons erover, liet foto’s zien en gaf ons verhalen geschreven door andere toeristen die met hem mee waren gegaan. Hij gaf aan dat we de volgende dag met hem mee konden om zelf de mensen daar te kunnen helpen en te bekijken wat hij voor hen betekent. Zo gezegd, zo gedaan.
Vanmorgen om 9.00 uur stapten we in de tuktuk om naar de plaatselijke markt te gaan om daar eten in te slaan voor de mensen op de dump en het ‘weeshuis’ dat is gebouwd voor kinderen die daar zijn weggehaald. Na een ritje van ongeveer 30 kilometer kwamen we aan op een grote, smerige vuilnisbelt, waar allemaal vuurtjes smeulden om het vuil te verbranden. Het stonk er behoorlijk en er zaten ontelbaar veel vliegen. We waren wel wat voorbereid door de foto’s maar schrokken van wat we daar aantroffen. Een klein dorpje tussen het afval, zonder water, zonder hygiëne. De mensen kwamen meteen naar de auto en verzamelden zich daar om daarna vol dankbaarheid het eten van ons aan te nemen. Kippenvel... In het weeshuis hadden de kinderen het al beter, ze hadden wc’s, douches en ze krijgen daar de gelegenheid om naar school te gaan. Het is de bedoeling het handjevol kinderen dat nog op de vuilstort woont zo snel mogelijk ook naar de opvang te brengen en ze daar te leren voor zichzelf te zorgen en zo meer kans hebben op een betere toekomst. Het was een verdrietige, maar bijzondere ervaring.
‘s Middags begaven we ons weer in de ‘normale’ wereld, waar de tuktuk-chauffeurs je om de oren vliegen: “Tuuuuktuuuk siiiir?” “No, thank you!” “You want weed?” “No, thank you!” “’Cause I have...” We chillden nog wat uurtjes op het strand en in de zee, want het is voorlopig weer even uit met de strandpret. Morgenochtend begint om 7 uur onze 12 uur durende busrit naar Kratie (nee, niet Kroatië). In het noorden schijnt de natuur prachtig te zijn en zijn zeldzame dolfijen te spotten (in de rivier dan). Is ook lang niet gek, toch?
-
20 Januari 2012 - 18:10
Lidy:
Wat een prachtig verhaal weer.
Zit eerst te lachen en daarna bijna te huilen. Ben trots op jullie!!!! -
21 Januari 2012 - 13:23
Karin:
Sluit ik mij bij aan!! XX
-
21 Januari 2012 - 14:58
Tante Afra :
Wat heb je het weer mooi verteld en veel goed werk gedaan je krijgt er tranen van in je ogen goede reis veder en genieten niet alle nare dingen onthouden hoor
-
22 Januari 2012 - 09:36
Petra:
Leuk weer om te lezen hoor!! -
22 Januari 2012 - 14:44
Es:
Ah, vet goed dat jullie die mensen zijn gaan helpen! Ben trots op jullie!
Ik kan daar wel les gaan geven zeker??
Geniet! En maak maar heel veel foto's van die zeldzame dolfijnen, want daar wordt ik blij van!
xxxx -
22 Januari 2012 - 15:39
Connie:
Mooi verhaal. Wat zijn de verschillen toch groot in de wereld. xjes -
23 Januari 2012 - 07:20
Sjaak:
Weer een goed verhaal, wat een wereld met twee uitersten. Dan kun je pas hoe rijk we zijn. Jammer dat ( Arie Jansen) dit niet meer mee kan maken op de vuilnisbelt. Hij zou zeker voor ze gezorgd hebben. Je moet er maar niet te veel bij stil staan want jullie kunnen dit toch niet in een week veranderen al is en. blijft het triest. Nou geniet er nog maar even van, want jullie zijn al weer op de helft. Groetjes papa Sjaak
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
