Greece is the word!

In de metro vanaf het vliegveld nemen we even door wat we eigenlijk weten van Griekenland. We kennen Socrates, Pythagoras en Plato. We komen op George Michael, maar die blijkt Cyprioot. In de huidige tijd komen we niet verder dan voetballer Nikos Machlas en Xena the Warrior Princess. Stephanie trekt de conclusie: de Grieken hebben vroeg gepiekt.
Het wordt geen vegetarische week. De Grieken houden van vlees, veel vlees. Gyros, kebab, souvlaki, die cultuur moeten we toch proeven. De eerste avond komen we al tonnetjerond terug in ons prachtige appartement. We wilden geen dessert, maar dat kregen we toch. Ze vinden het vast leuk dat we er zijn.

Op de eerste dag willen we meteen de Griekse oudheden bezoeken. Vol goede moed wandelen we 40 minuten naar de Tempel van Zeus, de grootste tempel van Athene. Men begon 600 voor Christus met bouwen en de tempel en deze was 700 jaar later pas klaar. De nog staande pilaren doemen in de verte al op en we willen graag dichterbij kijken. Bij de ticketcounter pakt Stephanie de tas en vraagt: heb jij de portemonnee? Eh.. nee. Jij dus ook niet? Nee. Geen geld, geen pasjes, dat zou betekenen weer 40 minuten teruglopen. Niet heel aantrekkelijk in de warmte, dus vraagt deze situatie om een plan B. We vragen een betrouwbaar ogend gezin of we geld naar ze over mogen maken in ruil voor cash. Ze dragen allemaal een Greece-petje, dus ze gunnen ons vast deze toeristische ervaring. De man ziet het niet zitten, dus we druipen af. Een beetje aarzelend en balend staan we op een plan C te broeden tot de moeder van het petjesgezin met twee tientjes aan komt lopen. ‘For you, to get in.’ Ik vlieg haar in de armen en Stephanie legt het gelukzalige moment vast. Dolblij en een beetje ongemakkelijk betreden we de archeologische vindplaats. De tempel moet enorm groot zijn geweest en het duizelt ons als we bedenken dat de Grieken dit zo lang geleden hebben gebouwd. Het contrast met de moderne stad eromheen maakt het nog indrukwekkender. Tevreden lopen we naar de Poort van Hadrianus, deze Romeinse keizer schonk de poort aan de stad. Er staat een Pakistaanse selfiestickverkoper met Eurotekens in zijn ogen naar ons te kijken.
‘Hello! Where are you from?’
‘We are from the Netherlands.’
‘The Landy Lands?!’
‘Yes, the Landy Lands, they are very landy.’
Pakistani, altijd in voor een goed gesprek. Van ons laatste zakgeld kopen we ijskoffie en lopen we terug naar ons appartement en de portemonnee.

Tijd voor de lunch. De Griek ontbijt met koffie een een sigaret, zoekt dan tussen 10.00 en 11.00 een vriend op om een kleinigheidje mee te eten en verorbert dan tussen 15.00 en 16.00 een flinke lunch om het daarna weer even uit te kunnen houden tot het diner na tienen. Onnozel als we nog zijn bestellen we allemaal lekkere dingen van de kaart. We merken al snel dat je ieder gerecht kunt delen, dus onze drie gerechten zouden het vijfkoppige gezin met de petjes ook kunnen voorzien. Al blijkt de hoeveelheid ook precies genoeg voor veelvraten Stephanie en Manon. Het gaat een hele tijd goed, totdat we ons tweede gratis toetje van deze week scoren. Dat kan er nog wel bij, denken we. Je kunt een gegeven paard natuurlijk niet in de bek kijken. Dus braaf eten we onze Griekse yoghurt met zoete wortel en waggelen we daarna naar de wijk Exarchia. Oncomfortabel vol beschrijft onze staat van zijn het best. Exarchia is het anarchistenbolwerk van Athene. Er zijn nog regelmatig opstootjes waar de politie het mikpunt van is. Op de huizen en muren prijken leuzen die zich vooral richten op het kapitalisme. Lekker links buurtje dus. Na een ommetje te hebben gemaakt, strijken we -gewapend met portemonnee- neer op een terras om uit te buiken. Er zitten voornamelijk jongeren op het terras. De dresscode is zwart, punk en piercing. Shag roken is ook hip. We vallen dus wat uit de toon, maar dat mag de pret niet drukken. Rond 21.00 besluiten we terug te lopen en wat dichter bij huis nog een terrasje te pakken omdat de lunch genoeg gezakt is voor nog een klein hapje. Maandagavond liepen we langs een leuke bistro, dus dat is ons doel. We nemen plaatst op het terras van Tilemahos, waar we goed verzorgd worden door de gelijknamige eigenaar die is vernoemd naar de zoon van Odysseus. Was toch niet blijven hangen van de geschiedenisles van meneer Van Veen. Na wat wijntjes verplaatsen we ons naar de bar. We gaan nog niet naar huis, nog langer niet, nog langer niet. Een ouderwets avondje drinken, lachen, dansen en zingen. Heerlijk! Om 5.00 uur vonden we het wel welletjes en wonder boven wonder zijn we zonder Google Maps bij het appartement terecht gekomen. We blijven verbazen.

Woensdagochtend doet niet mee. Woensdagmiddag beginnen we onze volgende wandeling vol goede moed maar na wat meters in de zon lijken we toch wat hinder te ondervinden van dinsdagnacht. Na een halfuur komen we aan bij Syntagma Square. Op dit plein bevindt zich het parlementsgebouw en voormalig paleis van de koning. De toeristische component is hier de wisseling van de wacht. Het mooiste hieraan vonden wij de toeristen die de wachters al filmend achterna rennen. Dat gaan ze vast nog heel vaak terugkijken thuis. Wij zien het geheel met kleine oogjes aan en besluiten met een waterijsje het park in te duiken. Lekker rustig, even bijkomen van het zware uur dat we er vandaag al op hebben zitten. Helaas bleek het park ook populair bij muggen, dus hebben we ons bankje vrij snel weer verlaten. We moeten niet aan eten denken dus lopen wat rond in de wijk rondom het plein. We zien een gezellig terrasje en bestellen een grote, ongezonde milkshake. Perfect! Enigszins verkwikt kunnen we nu de rest van ons programma afwerken. Allereerst willen we naar de bibliotheek van Hadrianus. Ja, dat is dezelfde, het was een vrijgevig man. Het is wel duidelijk dat we niet in ons beste doen zijn, want we zoeken lang naar de bibliotheek, die uiteindelijk ook een bouwput, eh opgraving blijkt te zijn. Alleen de fundamenten zijn nog zichtbaar dus we slenteren voort. We worden uitgenodigd voor een Afrikaanse dansavond maar we weten al dat dat er vandaag niet in zit. We sluiten de dag af met een heerlijke pita gyros bij ons in de straat en gaan vroeg naar bed.

Hij stond voor dinsdag en later woensdag op de planning, maar gezien de omstandigheden leek het ons beter donderdag de Acropolis te beklimmen. Zulke historische oudheden verdienen de volle aandacht van een fitte toerist. We maken dezelfde wandeling als dinsdag, dit keer met portemonnee, en passeren nog nagrinnikend de Tempel van Zeus. Niet ver daar vandaan ligt de Acropolis, een heuvel midden in de stad waarop Athena Parthenos, de godin van wijsheid, oorlog en wetenschap de strijd aanging met de zeegod Poseidon. Aan haar overwinning dankt de Griekse hoofdstad haar naam. Acro betekent hoog en polis stad, de heuvel werd zo het belangrijke, hooggelegen centrum van de provincie Attica. Dit is zichtbaar aan de aanwezigheid van de delen van de gebouwen die bewaard zijn gebleven. Naast de tempel van Athene is de offerplaats te zien en prijkt het Erechteion, een tempel met bijzondere beelden. Aan de voet van de heuvel bezoeken we de overblijfselen van de theaters. Onze gids legt uit dat dit niet de theaters zijn waarin gladiatorengevechten werden gehouden, dat waren de Romeinen. De Grieken hielden meer van theater, kunst en muziek. Alle bouwwerken op de heuvel zijn erg goed bewaard gebleven. De gids vertelt ons dat, door de in de heuvel aanwezige kwarts, een magnetisch veld wordt gecreëerd dat tot gevolg heeft dat er geen vogels rond de heuvel vliegen. De duiven kunnen hierdoor dus niets bekladden. Fijne bijkomstigheid. De rondleiding was enorm boeiend, dus we stonden alle informatie nog even op ons in te laten werken toen we erachter kwamen dat we niet genoeg cash bij ons hadden. Pinnen was ook geen optie. De arme gids moest met ons mee naar beneden om aan haar verdiende centen te komen. We werken nog aan planning en organisatie. Na zo’n inspannende ochtend kan de toerist wel een kebabje met tzatziki gebruiken, dus daar doen we onszelf dan ook een plezier mee. Weer vrij vol bezoeken we het Acropolis-museum waar indrukwekkende opgegraven stukken zijn uitgestald. Deze objecten en een filmpje over het Parthenon, en hoe het er vroeger heeft uitgezien, maken onze leerzame dag compleet.
We trakteren onszelf in de stad op een heerlijk kopje koffie met baklava, want dat is ook cultuur. Door de grote lunch en het heerlijke toetje slaan we het diner over en besluiten we nog even naar onze stamkroeg te gaan. De eigenaar heeft ons uitgenodigd om naar een traditionele band te komen kijken. Met een wijntje in de hand luisteren we naar de niet al te swingende muziek en kletsen we met de Griekse Konstantina, een zangeres van 24 die dinsdag met ons heeft mee gefeest. Haar Michael Jackson-imitatie is ongeëvenaard. Ze nodigt ons uit zaterdagochtend met haar te gaan wandelen om ons wat minder toeristische delen van de stad te laten zien. We gedragen ons wat netter vandaag en zijn rond 3.30 al thuis, dus liggen er op tijd in.

Poseidon, hoewel verslagen door Athena op de Acropolis, kreeg ook een eigen tempel op een klif aan de kust. Een flinke, maar mooie busrit brengt ons hierheen. Erg indrukwekkend, zo’n groot bouwwerk dat bovenop een klif over de kustlijn uittorent. Helaas voor Poseidon bevat zijn klif geen magnetisch veld, stelt Stephanie vast. Door het lichte slaapgebrek ergeren we ons wat aan de rumoerige andere toeristen, die weinig respect hebben voor de heilige plaats en onze lichte kater. En de ergste toerist is de Nederlander, je hoort ze al in de verte. Het stel dat aan komt lopen ziet er niet uit als Hollanders en wanneer ze naderen, blijken ze ook gewoon Grieks te spreken. Toch hoor ik nog Nederlands. Stephanie hoort het ook. Het komt uit haar tas. Haar luisterboek is een eigen leven gaan leiden en leest ons rustig voor. Nu verstoren wij de heilige plaats met een nieuw lachsalvo.
Weer terug in de stad besluiten we onze stamkroeg even te laten voor wat deze is, want nog een avond zulke muziek zien we niet zitten. We vinden een leuke bar waar ze heerlijke Eric Clapton-achtige muziek draaien en lekkere gin tonics maken. Blij ontvangen we weer ons glaasje water en bakje chips, en krijgen zelfs een bordje met kaas en rauwkost. De gastvrijheid staat hier wat hoger in het vaandel dan bij ons. We bedanken de barman in het Grieks en hij reageert verbaasd: ‘Are you Greek?’ Aan onze uitspraak hoeft niet meer geschaafd geworden. We raken, ondanks dat het onze vijfde reisdag, is niet uitgepraat en al snel is het weer laat.

Zaterdag ontmoeten we Konstantina en met haar bezoeken we de wijk Kerameikos, je raadt het al, daar komt het aardewerk vandaan. Deze wijk staat bekend om graffiti en meer straatkunst. Erg leuk om even doorheen te wandelen. Na een kopje koffie op een knus terras bezoeken we de National Gallery en lopen we naar een straat die vooral bestaat uit kruideniers en slagers. Terwijl Stephanie wat kruiden koopt, kijk ik naar het personeel van de slagerij dat buiten op live muziek staat te dansen. De sfeer is echt optimaal, iedereen lacht, danst en klapt mee. Konstantina wil ons meenemen naar haar favoriete lunchplek, een soort Peter den Elzen (voor de Noordwijkers) waar je ook kunt eten. Het restaurantje zit bomvol en we moeten wachten op een tafeltje. Dat wachten was de moeite waard, wat een heerlijk eten. Gegrilde aubergines, pasta van favabonen, gerookte kaas en dat alles wordt gecomplementeerd met een glaasje ouzo. Welja, we gaan er gewoon weer voor. En een gratis toetje! Naja, alweer?! Konstantina legt uit dat dat gebruikelijk is. We voelen ons wat minder speciaal.
Stephanie wil graag nog naar het strand, dus gaat op pad naar de kust. Konstantina en ik blijven nog even kletsen. En ouzo drinken. Een beetje rozig en licht in het hoofd lopen we later nog even verder en daarna zet ze me weer af in onze wijk. Een geslaagde ochtend! De tijd zonder Stephanie doodt ik op een terras met een klein biertje en besluit haar een selfie te sturen om te proosten. Ik krijg en foto van haar terug op een leeg strand, in de zon, met een grote glimlach en een biertje in haar hand. Wat een zuiperds zijn wij! Na een uurtje zien we elkaar weer terug op mijn terras en nemen we de vakantie nog even door. Dit is een vrij ongecensureerde terugblik, zoals u hier niet zult lezen, en we schrikken dan ook als de man aan het tafeltje naast ons ineens Nederlands begint te praten door zijn telefoon. Gelukkig blijkt hij wel lol te hebben gehad om ons gesprek en in Athene te wonen, dus die zien we toch niet meer terug. Hier nog om lachend keren we met gemengde gevoelens terug naar ons appartement aan de Filolaou, de koffers moeten gepakt en de wekker staat om 1.45. Wat een fantastische trip met veel cultuur, nieuwe vrienden, lekker eten en drinken en vooral heel veel lol.