The Bundi Babysitters

We staan nog een beetje verbijsterd met zwetende hoofden en onze backpacks op in de bus die ons van Jaipur naar Bundi zal brengen. Achterin begint een jongeman uitbundig te zwaaien. We kunnen maar het beste bij hem komen zitten, dan kunnen we de tassen bij zijn voeten kwijt en zitten we niet in de zon. Hij is ontzettend geïnteresseerd en wij draaien ons gebruikelijke verhaal af. We zijn zussen die samen reizen omdat onze echtgenoten aan het werk zijn. Om ons leugentje om bestwil kracht bij te zetten laten we foto's zien van Johan en Dirk. Ondanks deze tactiek (en de paar jaar die we er nog af liegen) vindt men het alsnog vreemd dat we nog geen kinderen hebben. We gebruiken als excuus dat het hebben van kinderen in Nederland duur is, dus we eerst een paar jaar als verpleegkundige moeten werken om te sparen voor eten, school en luiers. Het gaat erin als zoete koek en voorkomt onbegrip en gekke ideeën over de westerse vrouw. De rit is hobbelig en warm, maar we komen heelhuids aan in het kleine Bundi. Het is meteen te merken dat we in een dorpje zijn. De mannen op het busstation delen aan alle passagiers fluorescerend fuchsiakleurige drankjes uit, die wij vriendelijk afslaan. We hoeven niet eens te onderhandelen met de riksjaman, hij noemt meteen onze prijs. Een kort, en wederom hobbelig, ritje brengt ons naar Shivam Guesthouse. Het is een homestay die wordt gerund door twee broers. In het pand wonen ook hun ouders en vrouw en kind van een van de broers. Paki is 15 maanden, al lijkt ze veel ouder en gedraagt ze zich vreselijk verwend. Opa is sinds een paar maanden bedlegerig en Paki's moeder lijkt al het werk te doen terwijl de mannen zich bezighouden met "zaken". Al onze gegevens worden uitgebreid genoteerd (Montu vroeg nog net niet naar onze schoenmaat) en daarna betrekken we onze mooie, ietwat muffe kamer. Zo nu en dan, als papa haar even zat is en mama in de keuken staat te zwoegen, wordt Paki even op onze kamer gedropt om vervolgens aan alles te zitten dat niet geschikt is voor kleine kindjes. Na een tijdje is ze ons 'nee' zat en wil ze weer naar beneden. Het is een vriendelijke familie en de vrouw des huizes is een fantastische kok. We worden door haar verwend met heerlijke curries, rijst en zelfgemaakte chapati. Ook voor een vers kopje chai wordt gezorgd. Het meest rustige gezinslid is Krishna, de huisschildpad die veel okra eet wanneer hij niet wordt geterroriseerd door Paki.

In Bundi kun je heerlijk wandelen, Shivam ligt op een steenworp afstand van een parkje waar het hele dorp aan het eind van de middag samenkomt om te hangen, te spelen of te kijken naar de groep padvinders die een activiteit doet. Er komt een stalletje aanrijden die bhell puri verkoopt, onze nieuwe favoriete snack. Ontspannen kijken we uit over het meer dat omringd is door stepwells. Op de achtergrond, tegen de heuvel, ligt Bundi Palace. Onze bezienswaardigheid voor de volgende ochtend. Dit stelletje gekken beklimt in de bloedhitte weer een heuvel om een vervallen historisch pand te bekijken. We nemen alle tijd, want verder hoeven we niet veel in Bundi. De klim was wederom de moeite meer dan waard. Boven ontmoeten we een dorpsgek die ons verrassend veel over het paleis weet te vertellen en dolblij is foto's van ons te nemen. Hij zwaait ons nog lang uit en waarschuwt meerdere malen voor het bijennest dat zich in de paleispoort bevindt.

Tevreden en onder de indruk wandelen we weer naar beneden en lopen die avond nog even door het plaatsje. Er is weer een bruiloft aan de gang. Het is er het seizoen voor, hebben we ons laten vertellen. We worden meteen op de foto en ten dans gevraagd en mogen met de bruidegom en zijn witte paard poseren. We mogen mee in de optocht maar vinden dat we te slonzig afsteken bij de in kleurige sari's gestoken bruiloftsgasten, dus bedanken vriendelijk en genieten vanaf de zijlijn van alle pracht, praal en knalharde muziek.

De volgende ochtend staan we weer voor dag en dauw op om de trein naar Udaipur te pakken. We halen ontbijt op het station en de trein is slechts een uur te laat. Op het perron hebben we weer alle bekijks en komen veel kindjes even gedag zeggen. Dan is wachten niet zo erg. In de trein ontmoeten we een vriendelijk gezin, waarvan de moeder haar eigen energiedrankjes zit te brouwen. We krijgen een plastic bekertje met naar rauw ei en limoen ruikende limonade aangereikt en drinken het beleefd en zonder al te veel te grimassen op. De overstap van trein naar bus verloopt al even grappig als in Jaipur. We vragen een riksjachauffeur ons naar het busstation te brengen, maar hij rijdt een andere kant op dan wij dachten. Strategisch blijkt dit een slimme zet, want hij rijdt een bus klem en laat dit nou precies onze bus zijn. Deze hadden we anders dus net gemist. De chauffeur gebaart dat we de tassen achter zijn stoel kwijt kunnen en er wordt hier en daar iets geschoven op de bankjes zodat wij er met onze westerse billen ook bij passen. Geregeld! Het is gezellig in de bus, waar in Nederland iedereen verdiept is in zijn telefoon, is men hier gezellig in gesprek en wordt er heel wat afgelachen. Wij grinniken ook. Naast pruimtabak kauwen is de tweede populaire bezigheid onder de Indiase senioren oorhaar sparen. Het is fascinerend hoeveel haar de Indiase man op en uit zijn oren heeft groeien. Deze bus bevat ook weer een flinke club oorhaarspaarders.

Udaipur ontvangt ons met riksjachauffeurs met de vasthoudendheid van pitbulls. Inmiddels hebben wij onze onderhandeltechniek ook tot een ware kunst verheven en weten we toch weer wat van de prijs af te vechten. De rit voert ons naar het toeristische centrum, waar -helaas- de meeste hotels gelokaliseerd zijn. Het is echter een prachtige plek die uitkijkt over een van de meren van Udaipur met in het midden van het meer twee prachtige paleizen. Aan de oever waar ons hotel gelegen is, torent het 400-jaar oude Stadspaleis overal bovenuit. We maken na aankomst eerst een wandelingetje en ontsnappen zo snel mogelijk aan de toeristen. We genieten van het licht dat de ondergaande zon op het meer werpt en van de kleine straatjes waar de straatverkopers, na de ergste hitte van de dag, tevoorschijn komen. Tijdens onze wandeling naar een lokaal restaurant koop ik mijn beste souvenir, een theezeef, speciaal voor de bereiding echte Indiase masala chai. Een toekijkende knul geeft me het advies de duurdere variant te nemen, want die heeft namelijk een dubbel filter. Vooruit. Omgerekend kost deze Chai-zeef Deluxe me 12 eurocent. Na ons diner, ver buiten het toeristisch gebied, treffen we op de terugweg weer een bruiloft. Weer mogen we komen kijken en maken de feestgangers weer flink wat selfies met deze ongenode gasten. Floor gaat na de aanwijzingen van oma precies hoe het hoort met een ceremonieel zwaard op de foto.

De volgende ochtend eten we een lokaal ontbijt en lopen we terug naar een oude haveli. Dit is een oud herenhuis dat tegenwoordig als museum wordt gebruikt. Het is gebouwd door een premier die onder de maharana (treetje hoger dan de maharadja) diende in de tweede helft van de 18e eeuw. We krijgen steeds meer oog voor de prachtige architectuur van deze historische gebouwen en in het museum zijn ook nog eens grappig ingerichte zalen, waaronder een expositie over de tulband door de jaren heen en een griezelige zaal vol poppen uit vervlogen tijden. Griezelige poppen. Om van de schrik te bekomen gaan we 's middags naar een spa waar we met ayurvedische kruiden en oliën gemasseerd worden en waar meteen onze gezichten en voeten onder handen worden genomen. We werden door de eigenaresse van de spa naar een kamertje gebracht, waar Floor bij binnenkomst werd besprongen door een muis. Er was dus genoeg poppen- en muizenstress om weg te masseren. We moesten helemaal naakt en lagen, een beetje giebelig om de ongemakkelijke situatie, op de masseuses te wachten. Floor zou de fotolijst en ik de klok pakken als er acht Indiase mannen binnen zouden komen, maar gelukkig waren het twee kleine Indiase vrouwtjes die zich op onze witte lijven stortten. De behandeling bevatte ook een hoofdmassage met speciale olie, dus glibberig en glimmend als oliebollen stapten we ruim 1,5 uur later verkwikt en ontspannen naar buiten. Ayurveda is echt Indiaas, dus we waren weer lekker cultureel bezig geweest.

De volgende dag zouden we pas laat naar Mumbai vliegen, dus hadden we nog alle tijd om terug te gaan naar onze favoriete ontbijtstal en aansluitend het Stadspaleis te bezoeken. Onze hoogtepunten daar waren, wederom, de architectuur, het paard met voorbindslurf en de grote collectie intacte Delftsblauwe tegeltjes. De maharana had deze in de 18e eeuw laten invoeren omdat het toen nu eenmaal interessant was om veel geld uit te geven aan uitheemse praal. Kan ik nog wat van leren met mijn goedkope theezeef. We liepen op de terugweg langs een winkeltje met de schilderijtjes -van hindoeïstische goden- die ik zo fantastisch vindt. Een nieuwe kans om toch veel uit te geven aan uitheemse praal! Dit lukte wederom niet want per schilderijtje betaalde ik nog geen euro, dat is inclusief lijst en zonder afdingen. Verkoper blij, ik blij. Ook blij was de taxichauffeur die ons naar het vliegveld bracht. We haalden een brommer met fietstassen in en uit een van die tassen stak een tevreden geitenkop naar buiten. Onze chauffeur vond het grappig dat wij zo hard moesten lachen en bleef nog even naast de brommer rijden zodat we foto's konden maken.

We keken uit naar onze laatste vakantiedag in Mumbai, maar hadden toch meer aan ons motto -lage verwachtingen- moeten vasthouden. Al kotsend werd ik de stad binnengereden en mijn privézuster en ik betrokken met ondergekotste slippers ons laatste onderkomen. Na een heerlijke douche kropen we ons bed in. Het bleef nog even onrustig en ik ben zo dankbaar dat mijn reismaatje Floor haar zustermodus nog in weet te schakelen en zo lief was mijn haar vast te houden. De laatste dag in Mumbai was dus minder enerverend dan verwacht, maar heerlijk relaxed in onze hotellobby waar een rug- en voetmassageapparaat aanwezig waren. We maakten nog een korte wandeling naar een overvolle markt maar besloten na een kwartier genoeg van de uit zijn voegen barstende stad te hebben gezien. Wat een gekkenhuis!

We kunnen, buiten alle poep- en kotservaringen, terugkijken op een fantastische trip vol interessante mensen, indrukwekkende gebouwen, kleurrijke straatbeelden en zo nu en dan toch heerlijk eten. We kijken nu al uit naar onze volgende trip! Met wat kilo's armer en een schat aan ervaringen rijker keren we terug naar Nederland.